دلم هوای گریه دارد

و دستانم بی رمق تر از همیشه برای نوشتن التماس قلم را دارند

چشمانم به تاری این دنیا عادت کرده ..

چاره ای نیست باید صبر کرد

هر چند این لحظه ها نایی برای حرکت ندارند اما

 باز هم من دیوانه،به دنبال توام

این وجود غایب توست که مرا بی قرار دیدنت کرده است

و مطمئن باش که روزی نخواهد رسید که من دست از این جست و جو بردارم

ایستگاه دلتنگی،

آری همیشه اینجاست که تو را حس می کنم...

هر وقت که میگویم می خواهم ببینمت طوری سرم را گرم می کنی

اما دیگر دستت برایم رو شده

اینبار تا نیایی که ببینمت دست از گریه نمی کشم آنقدر زجه می زنم تا دلت به حالم بسوزد

آن وقت برای آرامش خودت هم که شده می آیی به دیدنم.............

خدایا هیچ کس رو تنها نذار

از کوچه های حادثه به آرامی می گذرم ، با دستهایم چشمانم را محو می کنم تا ببینم آن کوچه بن بست تنهایی عشق را...

دلم عجیب هوای دیدنت را کرده است ، دستانم را کمی کنار می زنم و از لا‌ به لا‌ی انگشتان لرزانم نیم نگاهی به گذشته ناتمامم می اندازم ، چیز زیادی نیست و از من نیز چیزی نمانده است جز آیینه زلا‌لی که از آن گله دارم که چرا حقیقت زندگی را از من پنهان کرد... !؟ و تو ای سنگ صبور لحظه لحظه های عمر کوتاه من ، چقدر

بی کس و تنها ماندی ! جواب صفحه های سفیدت را چه دهم که من نیز بی وفایی را از زمانه آموختم.

می دانم دلت آنقدر بزرگ و دریایی است که مرهم زخم های بی کس ام باقی بمانی و یک امشب دیگر را با من تا سحرگاهان همنوا شوی.

به سراغت نیامدم چون روح باران زده شیدای روزهای آشنایی گرفتار تگرگی بی پایان شد و اینگونه سیلا‌ب عشق در مسیر طغیان آمال و آرزوهایم تبدیل به سرابی شد.

نبودی تا ببینی که چگونه غزل در تاب یاسمن تب کرد و تا صبح نالید ، نبودی تا ببینی که آسمان چه بی قرار و معصومانه اشک می ریخت و تن سرد مرا نوازش می کرد ، نبودی تا ببینی که چگونه چشمانم در انتظارت ماند و نیامدی...

تو خود گفتی که دنیا فدای تو و چشمانت ، تو خود گفتی آبیِِِ آرامشِ دریا فدای نگاهت ، تو خود گفتی سرخی آتشین شقایق ها فدای قلب کوچکت...

حالا‌ از آن حرفهای رنگین اثری نیست و تمام آبی ها و قرمزها برایم رنگ باخته اند ، از تو نیز به خاطر دو رنگ بودنت شکوه ای ندارم ، چون دیگر دنیا برای من بی رنگ است!

و اما باز هم تو ای حریم پاک و بی آ لا‌یشم! می خواهم ترکت کنم و هیچ گاه به سوی صفحه های قلم خورده ای که خود بر رویت حک کردم ، باز نگردم . شاید اینگونه مجبور نباشی دستهای سفیدت را به زیر چکه های دلتنگی ام بگیری و له شوی و گیسوانم را بر تن لطیفت احساس کنی.

لحظه ، لحظه ای است جادوئی... ! در کنج خلوت این اتاق دستهای دختری ، آرام صندوقچه ای را مهر می کند و زمزمه ای در زیر لب دارد . نوایش ضعیف نیست اما هیچ کس نمی تواند بفهمد او چه می گفت و دیگر نمی گوید

...

نمونده حرف دلی که نگفته باشم

نبوده شبی که بی یادت خفته باشم

حالامی فهمم که هیچ چیز حریف فاصله ها نیست

وکنون برایم هیچ چیز زجرآورتر از خاطره هانیست

چقدر ناتوان و بیچاره ام دراین هم همه ی بی کسی

من که می دونم تو نمی خوای هرگز به من برسی

همه لحظه ها تکراریه اینجا واسه همیشه

می دونم قراره این دوری هیچ وقت تموم نشه

بی خبر از شباشم ، بی خبر از خلوتش

بی خبر از دلخوشیش ، بی خبر از حسرتش

یه وقتی جای من بود اون سنگ توی سینه اش

یه روزی مال  من بود قرارهای آدینه اش

حالا ولی دیگه نیست اسم من تو یاد اون

دلم می خواد بمیرم حالا که بی من شاد اون

یه جا باید تموم شه جوهر عاشقی هام

دیگه باید بمیرن امید  رازقی هام

مثل تموم قصه ها قصه ی منم به سر رسید

کلاغ دل خسته ی من بازم به خونه اش نرسید

چه قدر فاصله اینجاست بین آدمها

چه قدر عاطفه تنهاست بین آدمها

کسی به حال شقایق دلش نمی سوزد

و او هنوز شکوفاست بین آدمها

کسی به نیت دل ها دعا نمی خواند

غروب زمزمه پیداست بین آدمها

چه می شود همه از جنس آسمان باشیم

طلوع عشق چه زیباست بین آدمها

تمام پنجره ها بی قرار بارانند

چه قدر خشکی و صحراست بین آدمها

به خاطر تو سرودم چرا که تنها تو

دلت به وسعت دریاست بین آدمها

سلام عشقه من

حالت چطوره دخی ؟

خوبی نفس من ؟

چه خبرا؟

ببخشید بدون خداحافظی رفتم

آخه کمرم بدجور اوت کرده بود

باید فوری میرفتم

خواستم بهت بگم دیگه بر نمیگردم ایران میخوام برم ترکیه

با یکی از بچه هام تنها نیستم

خواستم بگم دوره نت و نت بازی رو خط کشیدم

رزبلاگ هم دادم به دوستم

تو ترکیه کار سراغ داریم

با اجازت میریم اونجا واسه همیشه

بخدا همیشه و همه وقت بیادت بودم و دوست داشتم

کاشکی میشد...............ولش حالا که قسمت نبود

ولی بدون تو سرنوشت منو تو عوض کردی

میتونستی منو و خودتو خوش بخت کنی که......................فدا سرت ما هم میریم تو اون قربت

دوست داشتمو دارم